Της Μαρίας Χούκλη
Κοιτάζεις την πόλη με τη βροχή και σε πιάνει η καρδιά σου. Σκουπίδια ρέουν κατά μήκος των πεζοδρομίων, «παρελαύνουν» μπροστά από καταστήματα με μισοσβησμένα από τον καιρό ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, δίπλα από μουσκεμένους επαίτες, ο κόσμος προσπερνάει αδιάφορος και για τη βρωμιά και για άδειες βιτρίνες και για τους ζητιάνους. Τίποτα δεν μας ξενίζει πλέον. Πάνε δυο χρόνια που τρεφόμαστε με το επικείμενο κακό. Το συνηθίσαμε. Όλοι κοιτούν χαμηλά και όταν σηκώνουν το βλέμμα είναι σκοτεινό, σαστισμένο ή σκιαγμένο, θαμπό… Ο καιρός ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε. Τώρα πιὰ δε γελοῦν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται…
Σαν να πλήθυναν τα αυτοκίνητα, δεν είναι μόνο οι αμήχανες απεργίες που γεμίζουν τους δρόμους με ΙΧηδες. Όλοι πάνε πάνω-κάτω, σαν να μην μπορούν να βολευτούν σ’ ένα μέρος, πνίγονται από την ερώτηση που ακούς παντού «δεν πάμε καλά, ε;», οι πιο υποψιασμένοι ρωτούν «πότε;». Βαριά αρρώστια πλακώνει την πόλη, τρώει τις σάρκες της, μας ροκανίζει. Οι παλιοί: Θυμούνται τα λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες… Δεν μπορούν να το πουν οι ίδιοι στα παιδιά τους και αυτό ίσως είναι χειρότερο από το επερχόμενο.
Άραγε πώς θα είναι αυτό που μας περιμένει; Αχαρτογράφητα νερά. Κάτι λένε οι οικονομολογούντες, αραδιάζουν όμως, μόνο νούμερα. Πώς θα είμαστε αύριο; «Κεκαρμένοι» και δραχμοβίωτοι; Τι θα έχει μείνει από τις πρώην ζωές μας; Δεν ξέρεις τι είναι καλύτερο: Να αντιδράσεις; Να περιμένεις; Να υπομένεις; Να φύγεις; Να φωνάξεις; Να ετοιμαστείς; Για τι; Η Ελλάδα δεν πληγώνει πια, απλώς ξεθωριάζει σα χάρτινη σακούλα πολυτελείας στη βροχή... Θα μείνει στο τέλος τίποτα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου